Παραλλάσσοντάς
τον, δανείζομαι τον τίτλο από το κείμενο
του Ph. Lacoue-Labarthe «Ο
Χέλντερλιν και οι Έλληνες»,
ένα κείμενο που, με τη συγγενική του
θεματογραφία, διατρέχει υπόγεια το δικό
μου, όπως το διατρέχει και το κείμενο
του Dominique
Grandmont «Η
Ελλάδα του Καβάφη», το οποίο υπήρξε
καθοριστικής σημασίας για την οργάνωση
και διατύπωση των παρακάτω σκέψεών μου.
Από το κείμενο του Lacoue-Labarthe κρατώ επίσης
την προμετωπίδα του Heiner Muller στην οποία
θα επανέλθω αργότερα.
Ο
κληρονόμος αναλογίζεται την κληρονομιά
του από τη στιγμή που απειλείται με την
απώλειά της. Ο κίνδυνος να τη χάσει ή να
αποδειχθεί ότι δεν του ανήκει κινητοποιεί
τον μηχανισμό της ιδιοποίησης μέσα του.
Ό,τι
θεωρείται δεδομένο και εξασφαλισμένο
αποκλείει τη στοχαστική αναφορά σε
αυτό.
