Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί περίπτωση φθίνοντος έθνους.Παναγιώτης Κονδύλης

Η σημερινή Ελλάδα αποτελεί ακριβώς περίπτωση φθίνοντος έθνους, το οποίο εκλαμβάνει τις έμμονες μυθολογικές του ιδέες για τον εαυτό του ως ρεαλιστική αυτεπίγνωση. Δεν είναι διόλου περίεργο ότι η ψυχολογική αυτή κατάσταση συχνότατα παρουσιάζει συμπτώματα παθολογικού αυτισμού γιατί το απαραίτητο υπόβαθρο και πλαίσιο της υγιούς αυτεπίγνωσης είναι η γνώση του ευρύτερου περιβάλλοντος κόσμου, μέσα στον οποίο καλείται να δράσει ένα ατομικό ή συλλογικό υποκείμενο, αποτιμώντας κατά το δυνατόν νηφάλια τις δυνατότητες του και υποκαθιστώντας τη νοσηρά εγωκεντρική αρχή της ηδονής με τη φυσιολογικά εγωκεντρική αρχή της πραγματικότητας. Όπως οι κατώτεροι ζωικοί οργανισμοί, έτσι και οι σημερινοί Έλληνες αντιδρούν με έντονες αντανακλαστικές κινήσεις μονάχα σ’ ό,τι τους ερεθίζει άμεσα και ειδικά· οι δηλώσεις κάποιου «φιλέλληνα» στη Χαβάη ή κάποιου «μισέλληνα» στη Γροιλανδία (κι ας μη μιλήσουμε καθόλου για τα όσα παρεμφερή μαθαίνει κανείς από τις Βρυξέλλες ή την Ουάσιγκτον) ευφραίνουν ή εξάπτουν, αναλόγως, τα πνεύματα πολύ περισσότερο απ’ ό,τι τα απασχολούν τα ουσιώδη, αν και συχνά αφανή, μεγέθη της πολιτικής και της οικονομίας.

Τα ηθικά επιχειρήματα της λιτότητας της Chollet Mona

Η Ευρωπαϊκή Ένωση στις 21 Φεβρουαρίου συναίνεσε στη χορήγηση νέας οικονομικής βοήθειας στην Ελλάδα, υπό τον όρο η τελευταία να αποδεχθεί « ενισχυμένη επιτήρηση » στη διαχείριση του προϋπολογισμού της. Το πλάνο αυτό δίχως άλλο θα επιτείνει ακόμη περισσότερο την ύφεση σε μια ήδη αφαιμαγμένη χώρα. Θα μπορούσε άραγε η επιμονή στη δημοσιονομική αυστηρότητα να εξηγηθεί στη βάση κάποιων ηθικών βεβαιοτήτων, ισχυρότερων από τη λογική ;

Λιτότητα, δημοσιονομική αυστηρότητα, σκληρές προσπάθειες, πειθαρχία, άκαμπτοι κανόνες, επώδυνα μέτρα… Πολιορκώντας αδιάκοπα τα αυτιά μας με αυτές τις έντονα ηθικοπλαστικές συνδηλώσεις, το λεξιλόγιο της κρίσης καταλήγει να κινεί το ενδιαφέρον μας. Τον Ιανουάριο, την παραμονή της έναρξης του Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, ο πρόεδρός του, Κλάους Σβαμπ, μιλούσε ευθέως για « αμαρτία » : « Πληρώνουμε τις αμαρτίες αυτών των τελευταίων δέκα ετών », ήταν η διάγνωσή του, πριν αναρωτηθεί « αν οι χώρες που αμάρτησαν, ιδιαιτέρως εκείνες του Νότου, διαθέτουν την πολιτική βούληση για να βάλουν μπροστά τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις » [1]. Στο « Le Point », με την πένα του Φραντς-Ολιβιέ Γκισμπέρ, η αποτίμηση των αχαλίνωτων οργίων μας είναι ακόμη πιο διευρυμένη : ο αρθρογράφος οικτίρει « τριάντα χρόνια ανοησίας, αφροσύνης και απρονοησίας, που τα ζήσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας » [2].
 

Με τι ζει η σύγχρονη Ελλάδα;

Πώς μια Ελλάδα καταδικασμένη να πάρει τους δρόμους της νεωτερικότητας παραμένει εγκλωβισμένη στις εσωτερικές της αντιφάσεις; Γιατί δεν μπορεί παρά μόνο να γευτεί τους καρπούς της Δύσης χωρίς να μετέχει στη δημιουργία; Γιατί δεν παράγει σκέψη, και τελικά με τι ζει; Τα ερωτήματα που έθεσε το 1954 ο Κώστας Αξελός βρίσκουν τις τραγικές τους απαντήσεις στη σημερινή καταστροφή

«Με τι ζει η σύγχρονη Ελλάδα;».

Το ερώτημα, διατυπωμένο από έναν νέο στοχαστή, όπως ήταν ο Αξελός το 1954, μπορεί να ακούγεται σχεδόν ρομαντικό. Ακόμη περισσότερο αφού ο συγγραφέας του κειμένου δεν μπορούσε τότε να επιστρέψει στην πατρίδα του την οποία είχε εγκαταλείψει περίπου μια δεκαετία πριν μ΄ εκείνη την περίφημη αποστολή του «Ματαρόα». Ας σημειωθεί ακόμη ότι όταν έγραψε το «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας», ο Αξελός εργαζόταν στο CΝRS (Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών) στο Παρίσι και ετοίμαζε τις δύο διδακτορικές του διατριβές: «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής» και «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία».

Η καχεξία της αστικής τάξης

Ήταν ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους τον οποίο η ελληνική πανεπιστημιακή κοινότητα δεν εδέησε να κάνει μέλος της. Η αναγνώρισή του όμως σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν μεγάλη. Σήμερα o Παναγιώτης Κονδύλης (1943-1998) επιστρέφει στο προσκήνιο.

Αν ο Κώστας Αξελός το 1954 στο «Η μοίρα της σύγχρονης Ελλάδας» (πρόσφατα επανεκδόθηκε από την Εστία) επιχειρηματολογούσε γιατί η Ελλάδα δεν είναι νεωτερική κοινωνία, εδώ ο Παναγιώτης Κονδύλης καταδεικνύει γιατί η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ αστική κοινωνία. Κάτι που κατά τη γνώμη μου είναι το ίδιο. Το μικρό από άποψη μεγέθους και τεράστιο από άποψη ιδεών αυτό βιβλίο είχε δημοσιευθεί το 1991 ως εισαγωγή στην ελληνική έκδοση του βιβλίου «Η παρακμή του Αστικού Πολιτισμού» (εκδ. Θεμέλιο). 

Για τον Κονδύλη, η αιτία της παρακμής και των δεινών της χώρας δεν οφείλεται στους αστούς αλλά στην απουσία τους. Στην Ελλάδα ο όρος αστική τάξη εισήχθη με την αρνητική σημασία του, δηλαδή ως ο αντίπαλος της εργατικής τάξης. Αντιθέτως, στη δυτική και Κεντρική Ευρώπη ο αστός εμφανίζεται ιστορικά ως ο κύριος κοινωνικός αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας.

Πώς και γιατί ξέσπασε η κρίση χρέους

«Αν η Ελλάδα έσκαψε μόνη τον λάκκο της δανειζόμενη πέρα από τις δυνατότητές της, όπως πολλοί υποστηρίζουν, υπάρχει επίσης η εντεινόμενη αίσθηση ότι η συνταγή λιτότητας της τρόικας, με περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, θάβει ζωντανή την Ελλάδα μέσα στον λάκκο». Μ’ αυτά τα λόγια υποδέχονταν, την περασμένη Κυριακή, οι New York Times την καρχηδόνια δανειακή συνθήκη, την οποία επέβαλαν στην Ελλάδα οι πιστωτές της. Στην ίδια εφημερίδα, ο Βρετανός οικονομολόγος Σάιμον Τίλφορντ απέκρουε τη μονόπλευρη ενοχοποίηση της χώρας μας, εκτιμώντας ότι «η αιτία που η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτή τη θέση είναι η στρατηγική που της επέβαλε η τρόικα».

Ακόμη περισσότερο προχωρημένο ήταν το σχόλιο του Φρανσουά Σερζάν στη γαλλική Liberation υπό τον τίτλο «Κίνδυνοι»: «Κι αν γινόμαστε όλοι Ελληνες; Μήπως αυτό που επιβάλλεται σήμερα σ’ αυτή τη χώρα, αντικείμενο πιέσεων και εξευτελισμού από τους Ευρωπαίους εταίρους της, προοιωνίζεται εκείνο που θα συμβεί μια μέρα στην Ιταλία, την Πορτογαλία και γιατί όχι στη Γαλλία; (…) Εγκληση του πρωθυπουργού, εγκαθίδρυση ταπεινωτικής επίβλεψης των δημοσίων οικονομικών, επιδεικτική περιφρόνηση, ιδίως από τη Γερμανία, της εθνικής κυριαρχίας (…). Σήμερα είναι οι Ελληνες πολίτες και μεταξύ αυτών οι πιο φτωχοί και ανασφαλείς, που πληρώνουν το τίμημα. Για πόσο καιρό ακόμη θα αποδέχονται το απαράδεκτο»;

Την ίδια ώρα, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων ο μέχρι πρότινος πρωθυπουργός και πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς εξέφραζε την ευγνωμοσύνη του στην τρόικα γιατί, λέει, είναι έτοιμη να παράσχει στην Ελλάδα μεγαλύτερη βοήθεια απ’ ό, τι έχει συμβεί για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής. Αν αυτή είναι η νοοτροπία του πολιτικού μας προσωπικού, αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους «διαπραγματεύσεις» είναι σε θέση να διεξάγει με τους δανειστές. Ωστόσο, ο μύθος του αμαρτωλού έθνους, που οφείλει να υποστεί αγόγγυστα την πτώση από τον υπεσχημένο ευρωπαράδεισο στη μνημονιακή Κοιλάδα των Δακρύων, όσο κι αν αναπαράγεται με μαζοχιστική ευκολία στην Ελλάδα, βρίσκει ολοένα και ισχυρότερο αντίλογο εντός και εκτός συνόρων.