από “ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΩΤΙΚΑ” Ο.ΕΛΥΤΗΣ

Θέλω να πιστεύω – και η πίστη μου αυτή βγαίνει πάντοτε πρώτη στον αγώνα της με τη γνώση – ότι, όπως και να το εξετάσουμε, η πολυαιώνια παρουσία του ελληνισμού πάνω στα δώθε ή εκείθε του Αιγαίου χώματα έφτασε να καθιερώσει μιαν ο ρ θ ο γ ρ α φ ί α, όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε οξεία, η κάθε υπογεγραμμένη δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών, ασπράκια ή κοκκινάκια, εδώ ή εκεί, από περιστεριώνες και γλάστρες με γεράνια.

Είναι μια γλώσσα με πολύ αυστηρή γραμματική, που την έφκιασε μόνος του ο λαός, από την εποχή που δεν επήγαινε ακόμη σχολείο. Και την τήρησε με θρησκευτική προσήλωση κι αντοχή αξιοθαύμαστη, μέσα στις πιο δυσμενείς εκατονταετίες. Ώσπου ήρθαμ’ εμείς, με τα διπλώματα και τους νόμους, να τον βοηθήσουμε. Και σχεδόν τον αφανίσαμε. Από το ένα μέρος του φάγαμε τα κατάλοιπα της γραφής του και από το άλλο του ροκανίσαμε την ίδια του την υπόσταση, τον κοινωνικοποίησαμε, τον μεταβάλαμε σε έναν ακόμα μικροαστό, που μας κοιτάζει απορημένος από κάποιο παραθυράκι κάποιας πολυκατοικίας του Αιγάλεω.

Ευθύνη για να αλλάξουμε τη μοίρα μας…του Περικλή Αλειφέρη

Αν η καλή μέρα φαίνεται από το πρωί τότε έχουμε καταδικάσει τις μέρες μας πριν καλά καλά λάμψει ο πρωινός ήλιος. Η γκρίνια ξυπνάει μαζί μας και μας ακολουθεί σε όλες τις καθημερινές μας διαδικασίες. Μια ανάμεικτη έκφραση, σχεδόν σε κάθε πρόσωπο με βασικά χαρακτηριστικά το φόβο την αβεβαιότητά και την οργή. Στις ουρές των δημοσίων υπηρεσιών, στις παρέες που συζητούν υψηλόφωνα στις πλατείες, σε κάθε γραφείο, σε κάθε σπίτι η κουβέντα καταλήγει στην ίδια διαπίστωση «για αυτό φτάσαμε εδώ». Ο καθένας αναλύει και κάποιο λόγο που μέσα από την προσωπική του μαρτυρία συνθέτουν ένα τεράστιο κακόγουστο σκηνικό που κάθε μέρα το χτίζαμε αλλά λίγο η ταχύτητα της εποχής λίγο το φως που αντανακλούσε στις καλογυαλισμένες λαμαρίνες των πολυτελών αυτοκινήτων μας δεν μας άφηναν να το δούμε.